Επετειακό σημείωμα. 29 ΜΑΪΟΥ 1453. Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ- ΑΙΤΙΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

«Κωνσταντίνος γαρ, ευτυχής βασιλεύς, Ελένης υιός, ανέστησε τε ταύτην και εις άκρον ευδαιμονίας και τύχης επήρε, και πάλιν επί Κωνσταντίνου, δυστυχούς βασιλέως, Ελένης υιού, εάλω τε και εις εσχάτην δουλείαν τε και κακοδαιμονίαν κατήχθη» (Κριτόβουλος ο Ίμβριος-Υμνητής του Μωάμεθ Β΄)
Και έτσι, δυστυχώς, επαληθεύτηκε η προφητεία, ότι θα κυριευτεί η Πόλη, όταν θα είναι αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, γιος Ελένης.
Το 324 μ.Χ. ο Μέγας Κωσταντίνος αποφάσισε να δημιουργή¬σει μια νέα πρωτεύουσα για να σώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατο¬ρία. Κατάλληλο μέρος θεωρήθηκε η περιοχή της Πολίχνης του Βυζαντίου, μιας πόλης με στρατηγική θέση που ένωνε την Ανατολή με τη Δύση και τον Βορρά με τον Νότο. Όταν έγιναν τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης, της Νέας Ρώμης, την 11η Μαΐου του 330 μ.Χ., κανείς δεν φανταζόταν ότι η πόλη αυτή θα αποτελούσε το κέντρο της οικουμένης, που θα γοήτευε φίλους και εχθρούς με την προσφορά, τη δόξα και το μεγαλείο της.

Ιωάννης Δ. Κακουδάκης
Αντιστράτηγος ε. α -Επίτιμος Α΄ Υπαρχηγός ΓΕΣ
π. Διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ και
Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Στρατιωτικής Ιστορίας του ΓΕΕΘΑ