Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός
Οδυσσέας Ελύτης. Ομιλία κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας και αντιφώνηση μετά την απονομή
ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ
ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ, 8 ΔΕΚΕΜΡΙΟΥ 1979
Ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ παρακαλῶ, νὰ μιλήσω στὸ ὄνομα τῆς φωτεινότητας καὶ τῆς διαφάνειας. Ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο καταστάσεις ὁρίζεται ὁ χῶρος ὅπου ἔζησα καὶ ὅπου μοῦ ἐτάχθη νὰ ὁλοκληρωθῶ. Καταστάσεις, ἐπίσης, οἱ ὁποῖες ἀντιλήφθηκα σταδιακά ὅτι ταυτίζονταν μὲ τὴν ἀνάγκη μου νὰ ἐκφραστῶ.
Εἶναι καλό, εἶναι δίκαιο, νὰ συνεισφέρει κανεὶς στὴν Τέχνη ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ προσωπική του ἐμπειρία καὶ οἱ ἀρετὲς τῆς γλώσσας του. Πολὺ περισσότερο, ὅταν οἱ καιροὶ εἶναι σκοτεινοὶ καὶ εἶναι σκόπιμο νὰ ἔχουμε τὴν εὐρύτερη δυνατὴ ὀπτικὴ τῶν πραγμάτων.
Δὲ μιλῶ γιὰ τὴν κοινὴ καὶ φυσικὴ ἱκανότητα τοῦ νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὰ ἀντικείμενα σὲ ὅλες τους τὶς λεπτομέρειες, ἀλλὰ γιὰ τὴ μεταφορική, τοῦ νὰ μὴν κρατᾶ κανεὶς παρὰ μόνο τὴν οὐσία τους καὶ νὰ τὰ φέρει σὲ τέτοια καθαρότητα, ποὺ τὸ μεταφυσικό τους νόημα, νὰ ἐμφανίζεται σὰν ἀποκάλυψη.