Ομιλητές:
Αιμίλιος Χριστοδουλίδης, Καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης με θέμα εισήγησης: «Η εννοια του ‘Πολιτικού’ στον Συνταγματισμό». Σύντομη περιγραφή της εισήγησης: «Η σχέση του πολιτικού εμφανίζεται στο συνταγματικό λόγο -ή όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης, στο συνταγματικο φαντασιακό- με την Γαλλική Επανάσταση και την έννοια της «pouvoir constituant». Έκτοτε, η διαπλοκή πολιτικού και νομικού λόγου – όπως συναντώνται και εκφράζονται στη λογική του Συντάγματος που επιχειρεί να συνδυάσει τη δημοκρατική αρχή με τη νομική τάξη- παραμένει ένα από τα φιλοσοφικά πιο πολύπλοκα, αμφιλεγόμενα και ενδιαφέροντα θέματα».
Βασίλης Βουτσάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στην Νομική Αθηνών, με θέμα εισήγησης: «Ποια ηθική για την έννομή μας τάξη;». Σύντομη περιγραφή της εισήγησης: «Είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η έννομη τάξη της χώρας μας διαπνέεται από κάποιες αξίες, με πρώτη από άλλες την αξία του ανθρώπου, που βρίσκουν έρεισμα στο ίδιο το Σύνταγμα. Είναι λοιπόν το δίκαιο μια συνταγματικά κατοχυρωμένη τάξη αξιών; Ή μήπως, αντίθετα, πρέπει να δεχθούμε ότι το δίκαιο υπόκειται στην αρχή της ουδετερότητας απέναντι σε κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις; Κι αν ναι, σε ποιες βάσεις στηρίζεται η αρχή αυτής της ουδετερότητας; Με άλλα λόγια: ποια είναι η ηθική που προϋποθέτει η έννομή μας τάξη;».
Φίλιππος Βασιλόγιαννης, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στην Νομική Αθηνών, με θέμα εισήγησης: «Εθνικοσοσιαλιστικός συντηρητισμός και ελληνικό δημόσιο δίκαιο: μια παραδειγματική περίπτωση». Σύντομη περιγραφή: «Το ζήτημα της επιρροής του εθνικοσοσιαλιστικού συντηρητισμού στην ελληνική επιστήμη του δημοσίου δικαίου, τόσο τη μεσοπολεμική  όσο όμως και τη μεταπολεμική, είναι ερευνητικά μάλλον ανοικτό, λείπει πάντως μια ιδιαίτερη πραγμάτευσή του, η οποία απαιτεί ειδική μελέτη (και ειδικές μελέτες). Στην παρούσα ανακοίνωση (που βασίζεται σε σχετική ερευνητική εργασία του ομιλητή) θα εξεταστεί μια παραδειγματική περίπτωση: πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για την πρώτη σε βάθος βιβλιογραφική παρουσία στα ελληνικά κάποιων συγκυριακών ιδεών του Carl Schmitt, και, μάλιστα, ίσως όχι από δεύτερο χέρι, αλλά απ’ ευθείας (χωρίς βιβλιογραφική ή άλλη μεσολάβηση) από το ιδεολογικό του εργαστήριο της περιόδου 1934-1939, όπως αυτές έχουν συγκεκριμένα διαμορφωθεί μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και προ του ξεσπάσματος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».